Εδώ και μέρες γίνεται λόγος για την "ψήφο κατά συνείδηση" των βουλευτών, της κυβέρνησης κυρίως, σε διάφορες ψηφοφορίες εντός του κοινοβουλίου.
Και είναι σχεδόν χαζό το ερώτημα, γιατί μιλάμε για το αυτονόητο; Διότι γνωρίζουμε ότι ο κάθε βουλευτής δεν επιτρέπεται να έχει δική του γνώμη, ή τουλάχιστον να την εκφράζει σε τέτοιου είδους κρίσιμες ψηφοφορίες, δια της συνειδητής του ψήφου (λες και υπήρχε περίπτωση να ήταν ασυνείδητη...).
Υπάρχει μια συνειδητή -προσέξτε το- επιλογή, οι βουλευτές κάθε κόμματος να ακολουθούν μια κοινή στρατηγική σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως μια ψηφοφορία, λες και δεν μπορεί ένας να έχει αντίθετη άποψη στους 151 της πλειοψηφίας, στους 102 της μείζονος μειοψηφίας, ακόμα και στους 10 της ελάσσονος μειοψηφίας.
Ας μπούμε όμως στο “ψητό” και ας ερευνήσουμε τη συνείδηση από φιλολογικής, φιλοσοφικής, βιολογικής και όχι μόνο πλευράς…
Ψάχνοντας στο διαδικτυακό λεξικό την ερμηνεία της έννοιας "συνείδηση " με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν είναι αυτό ακριβώς που νομίζουμε χρησιμοποιώντας την στον καθημερινό μας λόγο.
Ετυμολογικά: προέρχεται από τη λέξη είδηση (συν + είδηση, αρχαία ελληνική οίδα ).
Σαν ερμηνεία δίνεται: Η κατάσταση που υποδηλώνει το επίπεδο εγρήγορσης του ατόμου, οι διαδικασίες δηλαδή μέσω των οποίων ο άνθρωπος ολοκληρώνει πληροφορίες από διάφορες πηγές, προκειμένου να ρυθμίσει την συμπεριφορά του. Επίσης είναι εκείνη η κατάσταση του οργανισμού που επιτρέπει στο άτομο, όχι μόνο να αναπτύξει τις λειτουργίες που είναι απαραίτητες, ώστε να γνωρίζει το περιβάλλον του και τα συμβαίνοντα γύρω του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Για την ψυχολογία: “συνείδηση” είναι η ανώτερη ψυχοπνευματική λειτουργία, πιστοποιητικό της προσωπικότητας κάθε ατόμου.
Βιολογικά: πρόκειται για το φαινόμενο εκείνο το οποίο μπορεί να συγκριθεί με την πέψη αλλά δεν μπορεί να μελετηθεί πλήρως εφόσον δεν γνωρίζουμε πως λειτουργεί ο εγκέφαλος, η πραγματική ύλη δηλαδή της συνείδησης.
Στην Φιλοσοφία: υπάρχουν δύο θεωρίες εκ διαμέτρου αντίθετες, η ιδεαλιστική που λέει ότι η συνείδηση υπάρχει στον άνθρωπο από την εμφάνισή του στον κόσμο και βρίσκεται πάνω από την πραγματικότητα, και η υλιστική που βλέπει την συνείδηση ως καρπό των εξωτερικών αντικειμενικών συνθηκών.
Υπάρχει η ατομική συνείδηση, που αφορά ένα άτομο και η κοινωνική που αναφέρεται στην συνολική αντίληψη της κοινωνίας πάνω στα βασικότερα ζητήματα (δηλ. ηθικοί νόμοι, ήθη και έθιμα).
Παρατράβηξε όμως η ιστορία της έρευνας. Στην ανάλυση τώρα. Όλα αυτά ή μάλλον τα περισσότερα τα υπονοούμε όταν λέμε κάποιον “ασυνείδητο” οδηγό.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν εννοούμε όλα τα παραπάνω…
Συνειδητά το μεγαλύτερο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας ψηφίζει τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, διαπιστώνοντας την αδυναμία των υπολοίπων να προτείνουν μια ρεαλιστική, εναλλακτική, κυβερνητική άποψη, αντιθέτως πολλές φορές να έχουν ουτοπικές και ακραίες αντιλήψεις.
Συνείδηση έχουμε όλοι.
Εκείνο που μας λείπει, είναι η αυτοσυνείδηση ή αυτοεπίγνωση. Η επίγνωση που έχει κάθε άτομο για τον εαυτό του ως υποκείμενο. Η ικανότητα αναγνώρισης του εαυτού, που έχουν μόνο οι χιμπατζήδες, οι ουρακοτάγκοι και οι άνθρωποι.
Μένει να το αποδείξουμε…
